مهدی کرمی، کارشناس مذهبی در بخش اول برنامه گفت: ما محدود به مکان و زمان هستیم و اگر جایگاه خود را درزمین فوتبال زندگی ندانیم و درست عمل نکنیم ممکن است گل بخوریم. در زندگی گاهی وقت‌ها دوست داریم جای دیگری باشیم و نقش او را ایفا کنیم اما وقتی جای خود و وظایف خود را درست بشناسیم احساس مهم بودن می‎کنیم و انگیزه می‎گیریم.

کرمی با اشاره به اینکه خدا در قرآن می گوید: رفقای من نه در آینده زندگی می‎کنند و نه در گذشته غرقند. پس در حال زندگی می‎کنند، گفت: گاهی پدر و مادر سعی دارند فرزند خود را طوری تربیت کنند که مثل خودشان باشد. اما این اشتباه است. پدرو مادرها باید اجازه دهند فرزندان براساس زمانه حال رشد کنند و زندگی را خودشان تجربه کنند نه اینکه تجربیات گذشته ما را مرور کنند. البته باید در بزنگاه‌ها حواسمان باشد و اگر لازم شد برای کمک به آن‌ها ورود پیدا کنیم. اما این را هم بدانیم که زمان حال با گذشته ما فرق می‎کند.

این کارشناس مذهبی درپاسخ به اینکه اگر در زندگی پیش بیاید که اشتباهی به جای خدا سمت مردم برویم چه باید بکنیم؟ توصیح داد: در این شرایط باید دوباره دنده عقب بگیریم و بدانیم هیچگاه دیر نیست و خدا همیشه ما را در آغوش می‌گیرد پس انگیزه خود را از دست ندهیم، چرا که همین ازدست دادن امید و انگیزه باعث می‎شود از خدا دورتر شویم.

علی خیابانچیان، خالق سازه‎های چوبی، درباره شروع کارش گفت: من کار چوب را از نیمه های سال 98 شروع کردم اما خب از کودکی تجسمات ذهنی خودم را با نقاشی یا گِل طراحی می‎کردم. برای شروع کارم خیلی تحقیق کردم راجع به مواد مختلفی که می‌توان با آن اثر خلق کرد، و چون چوب تجدیدپذیر است و به طبیعت برمی‎گردد، آن را انتخاب کردم. او با تاکید بر اینکه آثار خود را از چوب‌های بی استفاده خلق می‎کند گفت: چوب زنده و گیرا است و کار کردن با آن حس بسیار خوبی داردو حتی نیروهای منفی را می‎گیرد.

خیابانچیان گفت: خیلی اتفاق می افتد که شروع به کار می‌کردم بدون آنکه بدانم چه چیزی می‎خواهم خلق کنم و شاید جالب باشد بدانید که بعضی از ابزارم را هم خودم می‎ساختم. گاهی اوقات هرچقدر سعی می کنیم نمی‌توانیم انچه که می‎خواهیم را خلق بکنیم و این برای بسیاری از هنرمندان ممکن است پیش بیاید در چنین مواقعی، آن را کنار می گذارم و بعدتر به سراغش می‎روم و به بهترین شکل در زمان خودش انجامش می‎دهم.

امیرحسین نیکدل، معمار و ایده پرداز در ابتدای گفت‎وگو درباره اثر خیابانچیان گفت: چوب، بافت گرم و طبیعی دارد و مانند فلز سرد نیست برای همین لمس کردن آن حس بسیار خوبی برای آدم دارد.

مهدی زارع، آهنگساز در این باره گفت: این دست مرا به یاد داستان ضحاک انداخت که روی شانه‌های خود مارهایی داشت، عقربی که از انتهای این دست خارج شده هم به سمت خود آن برگشته است و تقریبا یادآورهمان موضوع است. زارع همچنین موسیقی‎ای را مختص به این اثر خلق کرد و نواخت.

آبتین جاوید، کارشناس هنرهای نمایشی حرکتی با اشاره به یک داستان بیان کرد: من با دیدن این اثر یاد حکایتی افتادم که یک مار وارد کارگاه نجاری شد به یک اره برخورد کرد و آن را دشمن خود تصور کرد. برای حمله به اره، آنقدر دور آن پیچید که بخاطر زخم‎های زیاد، خودش کشته شد. این کژدست هم برای من این مفهوم را داشت که یک فرد ممکن است خودش به خودش آسیب بزند.

ملیکا متولی پور، کارشناس ارشد سینما در این باره اضافه کرد: نکته جالبی که این کژدست برای من داشت اشاره به کارما است. من احساس می کنم دم عقربی که از این دست بیرون آمده به سمت خود آن دست برمی‌گردد. از این نماد می‌توان بیشتر در فیلم‎های کوتاه استفاده کرد، تا در کوتاه‎ترین زمان، مفهومی را به مخاطب منتقل کرد.